miércoles, 5 de diciembre de 2007

HOY QUIERO RECORDAR


















Vivencias compartidas
Que acometen y atacan
Bajo sensaciones y recuerdos
Que causan nostalgia.

Tantos lazos rotos
Tantas uniones desatadas
Y, a todos y cada uno
De los que ya no están…

Hoy os recuerdo, seguís aquí.

De cada uno de vosotros
Queda algo en mí,
De cada minuto compartido
Algo aprendí.

Cada suspiro prolongado
Cada mirada ausente
Cada lágrima derramada
Cada instante sin mi gente…

Son como bocanadas de aire
Que agitan mi cuerpo
Cual cometa al viento
Despertando emociones y sentimientos.

Algunos crecemos sin darnos cuenta
De lo importante que es vivir
Disfrutar de cada momento
Aprendiendo a compartir.

Si me encuentro en la calle
Con algún ser apagado,
Con la mala suerte,
Con algún pobre desgraciado…

No bajo la mirada
No miro para otro lado
Tal vez una simple sonrisa
Le haga olvidar un poco el desamparo.

Y quizá, ese poco que hoy yo hago
Sea un mundo para ese ángel,
Puede que, recordando esa sonrisa
Crea de nuevo que hay salida.

Es la vida la que te enseña
A través de la experiencia
Que son los pequeños gestos
Los que quedan en la conciencia.

Por eso, hoy quiero recordar…

Esa mano amiga
Que alguna vez, apretó la mía.
Esa mirada cómplice
Que alguna vez, se cruzó con la mía.

Esos minutos de risas
Que disfrutamos, algún día.
Esas noches de fiesta
Que amanecimos, en un nuevo día.

Por eso, hoy recuerdo…

Esas comidas en familia
Donde ahora, solo quedan,
Sillas vacías.


Porque ya no habrá reencuentros

Porque vuestros ojos,
No nos volverán a mirar.

Porque el calor de vuestros abrazos
No los volveremos a disfrutar.

Porque en algún momento del trayecto
Os tuvisteis que apear.

Porque nos dejasteis un vacío
Imposible de llenar.

Hoy quiero recordaros
Porque aunque la vida siga,
No hubiera sido mi vida
Si vosotros no hubieseis estado en ella.

Porque fuisteis parte de un todo
Que hoy habita en mí,
Porque si alguien os recuerda
Nunca podréis MORIR.

YA NO ESTOY



















Sonidos de cadenas
Que se arrastran
Murmullos que me acechan
Incontrolable agitación
Terror, miedo, dolor.

Qué hay en mi mente
¿Dónde estoy?
¿Quién soy?
Miradas a mí alrededor.

Incomprensión.
Sombras que me persiguen,
Palabras que acometen temblorosas
Intentando inventar una emoción.

¿Qué ocurre?
No entiendo esta situación
¿me he perdido?
¿A dónde voy?

Miro,
Pero solo veo imágenes a mi alrededor.
Angustia,
Soy pequeña ¿Quién soy?

Pienso,
Acaso ¿no estoy?
Ideas, proyectos que
se acumulan en mi interior.

Grito,
No se oye mi voz.
Estoy sola,
¿Dónde estoy?

Tengo que salir
Tengo que irme de aquí,
No puedo moverme,
Estoy prisionera dentro de mí.

Oigo música,
Gritos incontrolados,
Pasos que se acercan,
¡Tengo que escapar !

Sensaciones incomodas, malestar,
Miradas penetrantes, llenas de dolor,
Ojos empapados,
Lágrimas derramadas que golpean mi interior

¡Que alguien me diga!
¿Dónde estoy?

Murmullo, murmullos
Esto se mueve,
¿me muevo yo?
¡No!

¿Qué es lo que ocurre?
¿Dónde me llevan?
¿A dónde voy?

Silencio,
No se oye nada, ya no siento,
Ahora lo entiendo,
No soy nadie, ya no estoy.

miércoles, 7 de noviembre de 2007

YA NO MÁS

¿Por qué cantan los pájaros
Cuando no están en libertad?
Será que lloran y lamentan
Su encierro y opaca claridad.

¿Por qué se alegra el perro,
Cuando ve a su dueño llegar?
Será que se le ha olvidado,
Que si no calla, le va a pegar.

¿Por qué la coneja blanca,
Alumbra conejitos sin cesar?
Será que en su encierro,
No tiene por donde escapar.

¿Por qué la gallina,
Pone huevos en el corral?
Será que solo quiere,
De sus polluelos, ser mama.

¿Por qué en este mundo,
Todos quieren ser algo más?
Nos someten, nos humillan,
¿Donde esta la humanidad?

No importa que corras,
Da lo mismo que saltes,
Siempre habrá algún papanatas,
Que haga que resbales.

Hoy no pido permiso,
Hoy levanto mi voz,
Quítate de mi camino,
Hoy me siento feroz.

Esta rabia que yo siento,
No se cura, es hoy mi aliento,
Como vuelvan a empujarme
No tiraran mi cimiento.

He intentado ser cordial,
He intentado ser amable,
Pero la bondad en esta vida,
Ya no es razonable.

Ya no voy a intentar,
Comprender a los demás,
Que sigan su camino,
Y me dejen en paz.

martes, 6 de noviembre de 2007

TE VOY A CONTAR


Te voy a contar un cuento,
El de un muñeco roto,
De trajes harapientos,
Y zapatos rojos.

Te voy a contar una historia,
La de la niña dormida,
Que sueña que es lluvia,
En una tarde vencida.

Te voy a contar un cuento
El de un acordeón,
Con notas escondidas,
Olvidado en un rincón.

Te voy a contar una historia
De azúcar y miel,
De esponjosas nubes,
Y rosas en la piel.

Te voy a contar un cuento,
El de un pueblo hermoso,
Que por la libertad de su gente,
Lucha imperioso.

Te voy a contar una historia
La de la dulce marioneta de trapo,
Que me llena de nostalgia,
Al recordar su teatro.

Te voy a contar un cuento
El del lienzo sin color,
De trazos esparcidos,
Y pinceladas de dolor.

Te voy a contar una historia,
Te voy a contar un cuento,
De vivencias y sensaciones,
De un poeta muerto.

HAGAMOS UN TRATO

Cuando quieras ausentarte,
Cuando te quieras ir,
Debes ser valiente,
Deberás pensar en ti.

Si alguna vez observas
Que me alejo de ti,
No intentes detenerme,
Déjame partir.

El tiempo todo lo cura
O lo puede destruir,
El presente es lo importante,
Vive y deja vivir.

Yo no puedo prometerte
Que lo nuestro no tenga fin,
Simplemente estoy ahora,
Disfrutemos sin sufrir.

Carpe Diem, Carpe Diem
Eso dicen en latín,
Hay que vivir el momento
No pensemos en el fin.

Si en la vida has tropezado
Si te vuelves a caer
Te levantas, no pasa nada,
No siempre toca perder.

Con esfuerzo y audacia,
Todo se supera en esta vida,
No le des más vueltas,
Sal ya de tu guarida.

Quisiera poder caminar,
Junto a ti en mi viaje,
Aunque este trayecto,
Tenga distinto peaje.

Yo no pongo metas,
No voy a ninguna parte,
Si quieres estar conmigo,
Será en este instante.

Si tú en cambio, no lo ves
No te lo voy a reprochar
continua tu camino,
Que te vaya bonito, de verdad.

lunes, 5 de noviembre de 2007

ESTOY AQUI


Estoy aquí,
¿Acaso no me ves?
Estoy aquí,
Sin embargo, tú ya no estás.

Cual difícil
Se trunca el destino
Paradojas, desconcierto
Que urden el desconsuelo.

Pisadas fuertes
Que dejan huella al cruzar,
Estoy aquí,
Sin embargo, no me quieres mirar.

Siluetas desconocidas
Que te empujan al pasar,
Semblantes confusos,
Que te arrastran al andar.

Altos tacones,
Que hacen ruido al caminar,
Estoy aquí,
Sin embargo, a tí te da igual.

Elevadas cumbres,
Se vislumbran al final,
Cimas nevadas,
Imposibles de coronar.

Soledad,
Miedo, oscuridad
Estoy aquí,
¿Por qué te vas?

Palabras disfrazadas,
Que esconden la verdad,
Sentimientos aparcados,
Para no ver la realidad.

Tapadera perfecta
Que define la inconsciencia.
Yo sigo aquí
Tu, ¿donde estas?

Corrientes adversas
Me arrastran, me doblegan
Fuerzas que se desvanecen,
Tras las puertas que se cierran.

Terror, angustia,
Palpitaciones incontroladas.
Estoy aquí,
Tú ya no estas.

JUEGO PELIGROSO



Alguien dijo alguna vez,
El mundo al revés,
Yo intento avanzar,
Tú me haces retroceder.

Si quisiera encontrar
Un punto de unión,
Seguro que en el intento,
Acabo en prisión.

Que difícil es comprender
Cual es la cuestión,
Solo fastidiándome
Encuentras tu diversión.

Acepto las reglas,
Pero no con sumisión,
Si quieres dominarme,
Aplícate con convicción.

Sin embargo, dudo mucho,
Que bajo ninguna situación,
Consigas doblegarme,
Ni acallar mi condición.

Tú continuarás haciendo ruido,
Yo me relajaré en un chill out,
Seguiremos toda la vida,
Tú en Siberia, yo en Bilbao.

Si bien, intento comprender,
El absurdo de esta unión,
A mi también me divierte,
Estrujarte un poco el corazón.

Y si tengo que acabar,
Sin nada de verdad,
No dudes ni un instante,
Que a por ti iré sin piedad.

No te asustes, no es un reproche,
Solo encaro la realidad,
En esta, nuestra partida
Hay demasiada rivalidad.

Nuestro juego es peligroso,
No es fácil de entender,
Me he acostumbrado, lo reconozco,
Yo no pienso perder.

viernes, 5 de octubre de 2007

TAKUN TAKUN

Nahiz eta gogor esan,
ez dakit entzuten den
Nahiz eta adi egon,
ez dakit ulertuko den.

Gogoz saiatzen nahiz
ahotsa isildu ez dadin,
barrukoa atera nahi
bertan geratu ez dadin.

Adarrak makurtuak
denbora igarotzean,
zuhaitz tinko ta gogor
izan zan hasieran.

Enbor beretik,
jauziak izan diren
hosto handi, nagusiak
baino, orbel makal bakoitzean…

Lasaitasuna,
Astia amaitu da
Garaia helduta,
Udazkena etorri da.

Berriz euri tantak
alorra bustitzen,
sustraiak isuri behar
udako egarria asetzen,
sastadak sendatu behar.

Hemen espero dut
zuekin egotea,
tximeletaren ahotsa
iñoiz isilduko ez da.

YA NO ESTAS

Ya te has ido, ya no estas
te alejaste sin avisar,
en silencio, despacito,
tu ausencia queda en tu lugar.


Viviste rápido
tenías prisa
sabias que pronto
te irías con la brisa.


Quizá ahora
podamos hablar
no pude despedirte
necesito llorar.


Tuviste tu momento
lo poco que te dejaron disfrutar,
cuando te diste cuenta
te volvieron a encerrar.


Yo se que lo intentaste
tenías algo por lo que luchar
pero es muy difícil,
no dejarte arrastrar.


Yo te ruego, yo te pido
que estés tranquilo, nada más
el equilibrio que buscabas
te ha llegado,
Descansa en paz.



Para TITO,
Tu amiga

martes, 2 de octubre de 2007

GOTA A GOTA



Truncado fatal destino,
victima de la pasión,
supiste ser esclava,
de una estúpida obsesión.

Aunque fuese tu verdugo,
nunca pudiste enfrentar,
el sentimiento de culpa,
le tenías que perdonar.

Amargos besos,
disfrazados de perdón,
frases maltrechas,
para sellar tu corazón.

Refugio inconsciente,
posición fetal,
llanto contenido,
victima de tu realidad.

Ahora te falta el aire,
tu aliento se agota,
tu cuerpo de mujer,
se derrama gota a gota.

Quisiste imaginar,
una vida en libertad,
podrías escapar,
si conseguías volar.

Y mientras volabas,
todos te miraban al pasar,
en tu jaula de madera,
camino de la catedral.

Todos nos preguntamos,
si te pudimos ayudar,
sin embargo sabemos,
que no nos dejaste actuar.

Terror, miedo, angustia
que se yo,
solo puedo pensar,
que no fue lo mejor.

Quizás donde te encuentres,
puedas vivir en libertad,
enamorarte de alguien bueno,
que te quiera de verdad.

Sin embargo, yo deseo,
que me digas de verdad,
porque no te marchaste,
y le dejaste sin más.

No comprendo el motivo,
si la obviedad,
no sabias que tus amigos,
te queríamos, y nada más.

El cariño no se compra,
el amor no es caridad,
un compañero de vida,
no es tu vida en realidad.

Espero que te llegue,
mi desconsuelo, mi ansiedad,
y que sepas que aquí, muy dentro,
estarás para la eternidad.


















PEQUEÑO GRAN SER



Has llegado,
ya estas aquí,
difícil trayecto
viajero de sensaciones
viniste para ser feliz.

Tras límites rebasados
y pintorescas secuencias,
casi te perdemos,
casi te ausentas.

No se si lo sabes,
nunca te lo he dicho
pero por siempre ya
en mi alma
tienes tu lugar.

Sentimientos que remueven
los cimientos de mis entrañas,
y ya nadie podrá
de mí, arrancarte jamás.

Pequeño ser
gran caballero
apuesto Jinete
valiente guerrillero

Tu camino fue difícil
la espera se tornó complicada
pero tu fuerza y templanza
vencieron a la malaventurada

Ahora eres la luz
que ilumina mi morada
ya nunca estaré triste
ni sola, ni malhumorada.

Canción de cuna
mece tu mirada
más dulce si se puede
que el albor de la madrugada.

Lagrimas de alegría
al recordar tu sonrisa
tuya por siempre
la loca de tu tía.

Para Aimar

TIC TAC, TIC TAC


Y el incesante murmullo
continúa golpeando ferozmente
los argumentos e ideas
que resurgen atónitos en mi mente.

Agujas que se inyectan
punzantes en mi pecho
como estoques que se agudizan
buscando mi último aliento.

Sustrato de agonía
que refleja estupor
por corrientes adversas
que indagan refugio en mi interior.

Corto camino,
pequeño ser de vivencias oscuras,
amor confundido,
cariño robado, noches amargas.

Atisbo de luz al alba,
leve e inconsciente suspiro de alivio,
que se marchita al ocaso,
trocándose en angustia amargamente.

Sueños de infancia
despojados en la oscuridad,
susurros hirientes
alterando en la noche la tranquilidad.

Lágrimas de terror aplastan mi cuerpo,
penetrante resuello
golpeando con vehemencia mi interior,
sin dejarme un instante de aliento.

Vivencias de niña marchitas,
cicatrices que perduran,
y rememoran a cada instante,
el cruel destino de mi andadura.

Amor inventado,
inconsciencia salvaje,
protección confusa,temprana madurez…
para tan corto viaje.

Cordura elocuente
que enmaraña mi elocuente locura,
razón sin sentido,
incesante dolor, estado de amargura.

Escondites secretos,
desasosiego pagano,
sentimientos ocultos,
que disfrazan mi calvario.

Resuena sin cesar,
tratando de recordar,
que nunca voy a encontrar,
mi esquiva felicidad.

Si la corriente del mar
me intenta arrastrar,
recordaré que en ese lugar,
siempre me podré refugiar.