viernes, 5 de octubre de 2007

TAKUN TAKUN

Nahiz eta gogor esan,
ez dakit entzuten den
Nahiz eta adi egon,
ez dakit ulertuko den.

Gogoz saiatzen nahiz
ahotsa isildu ez dadin,
barrukoa atera nahi
bertan geratu ez dadin.

Adarrak makurtuak
denbora igarotzean,
zuhaitz tinko ta gogor
izan zan hasieran.

Enbor beretik,
jauziak izan diren
hosto handi, nagusiak
baino, orbel makal bakoitzean…

Lasaitasuna,
Astia amaitu da
Garaia helduta,
Udazkena etorri da.

Berriz euri tantak
alorra bustitzen,
sustraiak isuri behar
udako egarria asetzen,
sastadak sendatu behar.

Hemen espero dut
zuekin egotea,
tximeletaren ahotsa
iñoiz isilduko ez da.

YA NO ESTAS

Ya te has ido, ya no estas
te alejaste sin avisar,
en silencio, despacito,
tu ausencia queda en tu lugar.


Viviste rápido
tenías prisa
sabias que pronto
te irías con la brisa.


Quizá ahora
podamos hablar
no pude despedirte
necesito llorar.


Tuviste tu momento
lo poco que te dejaron disfrutar,
cuando te diste cuenta
te volvieron a encerrar.


Yo se que lo intentaste
tenías algo por lo que luchar
pero es muy difícil,
no dejarte arrastrar.


Yo te ruego, yo te pido
que estés tranquilo, nada más
el equilibrio que buscabas
te ha llegado,
Descansa en paz.



Para TITO,
Tu amiga

martes, 2 de octubre de 2007

GOTA A GOTA



Truncado fatal destino,
victima de la pasión,
supiste ser esclava,
de una estúpida obsesión.

Aunque fuese tu verdugo,
nunca pudiste enfrentar,
el sentimiento de culpa,
le tenías que perdonar.

Amargos besos,
disfrazados de perdón,
frases maltrechas,
para sellar tu corazón.

Refugio inconsciente,
posición fetal,
llanto contenido,
victima de tu realidad.

Ahora te falta el aire,
tu aliento se agota,
tu cuerpo de mujer,
se derrama gota a gota.

Quisiste imaginar,
una vida en libertad,
podrías escapar,
si conseguías volar.

Y mientras volabas,
todos te miraban al pasar,
en tu jaula de madera,
camino de la catedral.

Todos nos preguntamos,
si te pudimos ayudar,
sin embargo sabemos,
que no nos dejaste actuar.

Terror, miedo, angustia
que se yo,
solo puedo pensar,
que no fue lo mejor.

Quizás donde te encuentres,
puedas vivir en libertad,
enamorarte de alguien bueno,
que te quiera de verdad.

Sin embargo, yo deseo,
que me digas de verdad,
porque no te marchaste,
y le dejaste sin más.

No comprendo el motivo,
si la obviedad,
no sabias que tus amigos,
te queríamos, y nada más.

El cariño no se compra,
el amor no es caridad,
un compañero de vida,
no es tu vida en realidad.

Espero que te llegue,
mi desconsuelo, mi ansiedad,
y que sepas que aquí, muy dentro,
estarás para la eternidad.


















PEQUEÑO GRAN SER



Has llegado,
ya estas aquí,
difícil trayecto
viajero de sensaciones
viniste para ser feliz.

Tras límites rebasados
y pintorescas secuencias,
casi te perdemos,
casi te ausentas.

No se si lo sabes,
nunca te lo he dicho
pero por siempre ya
en mi alma
tienes tu lugar.

Sentimientos que remueven
los cimientos de mis entrañas,
y ya nadie podrá
de mí, arrancarte jamás.

Pequeño ser
gran caballero
apuesto Jinete
valiente guerrillero

Tu camino fue difícil
la espera se tornó complicada
pero tu fuerza y templanza
vencieron a la malaventurada

Ahora eres la luz
que ilumina mi morada
ya nunca estaré triste
ni sola, ni malhumorada.

Canción de cuna
mece tu mirada
más dulce si se puede
que el albor de la madrugada.

Lagrimas de alegría
al recordar tu sonrisa
tuya por siempre
la loca de tu tía.

Para Aimar

TIC TAC, TIC TAC


Y el incesante murmullo
continúa golpeando ferozmente
los argumentos e ideas
que resurgen atónitos en mi mente.

Agujas que se inyectan
punzantes en mi pecho
como estoques que se agudizan
buscando mi último aliento.

Sustrato de agonía
que refleja estupor
por corrientes adversas
que indagan refugio en mi interior.

Corto camino,
pequeño ser de vivencias oscuras,
amor confundido,
cariño robado, noches amargas.

Atisbo de luz al alba,
leve e inconsciente suspiro de alivio,
que se marchita al ocaso,
trocándose en angustia amargamente.

Sueños de infancia
despojados en la oscuridad,
susurros hirientes
alterando en la noche la tranquilidad.

Lágrimas de terror aplastan mi cuerpo,
penetrante resuello
golpeando con vehemencia mi interior,
sin dejarme un instante de aliento.

Vivencias de niña marchitas,
cicatrices que perduran,
y rememoran a cada instante,
el cruel destino de mi andadura.

Amor inventado,
inconsciencia salvaje,
protección confusa,temprana madurez…
para tan corto viaje.

Cordura elocuente
que enmaraña mi elocuente locura,
razón sin sentido,
incesante dolor, estado de amargura.

Escondites secretos,
desasosiego pagano,
sentimientos ocultos,
que disfrazan mi calvario.

Resuena sin cesar,
tratando de recordar,
que nunca voy a encontrar,
mi esquiva felicidad.

Si la corriente del mar
me intenta arrastrar,
recordaré que en ese lugar,
siempre me podré refugiar.